Het verhaal van Michael

Het was heerlijk in Winniba. Het hotel, de mensen, het strand, het eten en het weer. Alles was fijn. Alleen was Michael opnieuw ziek geworden. Len wilde hem niet alleen in Accra achterlaten en dus bracht hij hem mee toen hij met de kinderen naar Winniba kwam, met een hele dure taxi, want hij was erg ziek.

Voor ze weg gingen, was Len nog met hem naar de dokter geweest, die hem voor een kapitaal aan medicijnen had verkocht. Maar ja, je laat iemand niet vanwege geld doodgaan. Zó frustrerend! In Ghana is de overheid een ziekteverzekering met een  National Health Card  gestart. Dat kost de eerste keer 14Ghc, dat is minder dan 4 euro, per jaar. Een jaar verlengen kost er 4, dat is 1, één euro, voor een jaar. Daarvoor krijgen de mensen alle noodzakelijke medische hulp. Er zijn diabetesprogramma's, als je malaria hebt, word je in het ziekenhuisopgenomen en aan een infuus gelegd, medicijnen, ORS, scanapparatuur en zelfs wijkverpleging is beschikbaar voor bijvoorbeeld mensen die zijn opgegeven, maar verzorging thuis nodig hebben. Maar mensen willen die kaart pas als ze ziek zijn. Dan is er overigens, terecht, een wachttijd van een maand.Ook Michael had dus geen kaart. Nu lijkt het net of we te gierig zijn om te betalen,  maar dat is het niet. Je kunt je geld maar een keer uit geven en we hadden dat geld aan veel nuttiger dingen uit kunen geven.

Ik schrok van hem. Zwaar vermagerd, hoge koorts, rillen, koud, niet kunnen eten. Dus bleven we in Winniba om hem te verzorgen. Lastig hoor, hij wilde niet luisteren. Hij bleef veel te heet en ijlde. Afsponzen hielp niet genoeg en dat vond hij genant. Uiteindelijk heb ik tegen Len gezegd dat hij hem moest dwingen om onder de douche af te koelen. Dat kan in Ghana, want het is er warm genoeg, dus je koelt niet téveel af. En gelukkig merkte hij zelf dat dan de hoofdpijn zakte. Uiteindelijk nam hij een douche, ele keer dat hij te heet werd. Maar hij kon niet eten en z'n medicijnen bleven niet binnen. De kok hielp mee en kookte speciaal licht eten voor hem, maar toen hij eindelijk wat kon eten, had hij na 2 hapjes genoeg.

We wilden hem naar het ziekenhuis brengen, maar dat bleef hij weigeren. Hij besloot dat hij geen dokter, maar een gebedsgenezer nodig had. Daar was hij niet van af te brengen. Dus hebben we hem op zaterdagmorgen,  op hoop van zegen, naar Accra laten reizen. De ergste koorts was over en hij leek weer een beetje op de oude Michael, maar hij kon nog niet eten.

Inmiddels is het maandag, we hebben hem gebeld en hij zegt dat hij zich beter voelt, maar ik houd mjn hart vast. Morgen reizen we naar Berekum verder en dat is te ver weg om iets te kunnen doen.

Tussndoor hebben we genoten van de zee en het strand, de frisse zuivere lucht, het heerlijke hotel en het lekkere eten. Van alle geplande uitjes met de kinderen, is er maar een door kunnen gaan. Een dagtrip naar de slavenforten van Cape Coast en Elmina. Dat verhaal komt eraan.