Zo maar wat

Vandaag wat geprutst. Naar de stad om te eten aangezien we toen Be ziek was geen eten hadden gehad, terwijl we genoeg
geld hadden gegeven om voor iedereen te koken. Toen Be weer beter was, kwam ze vertellen dat het geld op was. Dan gaan we naar de stad zij Len, want dat gaat niet door. Ik voelde me er rot door, maar volgens Len kunnen ze niet met geld omgaan en eet iedereen, inclusief de niksnut, zijn vrouw en z'n kind mee van ons geld. Wel een schattig kind trouwens! Michelle is bijna 2, erg lief en ondeugend. Ze leert me Twi en noemt me mamma Catalina, en vraagt me in het Engels "How are you" en in het Twi "eddusein" , wat hetzelfde betekent. Dan antwoord ik "Fine" of "Ejje", waarop zij zegt :"Ejje paaaa", wat ' heel erg goed betekent. Erg gezellig zo 'n prutsje in de buurt.
Ik heb Joyce, de schoondochter, uitgelegd dat we i.p.v. elke dag 2 x eten we maar 3 dagen en 2x lunch hadden gehad en dat ik boos was dat toen Be ziek was alle kinderen wat geld kregen om ergens eten te halen, ons geld dus achteraf gezien, maar dat Lennart niets had gekregen, zodat wij elke dag 's avonds met hem naar de stad moesten om te eten, en dat nu het geld op was, en wij dus een erg dure week hadden. Lastig hoor, een zooitje ongeregeld dat gerund wordt door 2 ongeletterde vrouwen die dus geld uitgeven zolang het er is en daarna weer hulpeloos zijn. De enige man in huis steekt geen vinger uit en profiteerd alleen maar. Ik wou dat ik met de vrouwen kon praten en ze kon helpen, maar ja, het kostte ons ook een hoop tijd om weerbaar te worden, dus zo' n bezoekje van mij gaat niks echt veranderen.
Even naar de markt geweest om 2 yard elastiek en een klos garen te kopen. Dat kostte maar liefst 24 cent samen. Hoeveel moet je dan verkopen voor je een maaltijd hebt verdiend? Daarna naar huis. Raar weer vandaag: bewolkt maar drukkend heet en vochtig. Het leek er even op dat het ging regenen, maar helaas nog steeds niet. Ik ben binnen onder de fan gaan zitten lezen tot het bijna donker werd, maar het blijft heet en benauwd.
Gelukkig hoefden we niet nog een keer naar de stad, want er stond ineens eten voor ons! Be had heerlijk gekookt. Ja zei Len, ze hebben het begrepen. Ja maar hoe komen ze nu ineens aan geld, zei ik. Kan me niks schelen zei Len: geef je royaal geld, dan is het na een week op, betaal je de helft, dan eet je hetzelfde, maar is het geld ook na een week op. Ik vind zijn houding denigrerend, maar ik weet dat het waar is helaas!
Inmiddels is de elektriciteit weer uit en hoop ik dat ik dit verhaaltje nog kan plaatsen. O nee, het is weer terug
gelukkig. Hopenlijk staan er niet teveel fouten in, want schrijven op een telefoon blijft lastig. Groetjes allemaal!