Over eten, koken en kopen...

Toen ik nog in Nederland was, had ik besloten dat ik niet opnieuw afhankelijk van anderen wilde zijn voor mijn eten. In Accra is er geen probleem. Daar weet ik verschillende goede en betaalbare restaurantjes. Het beste is Aunti Grace, waar je voor zo'n € 2,- fantastisch eet. Ghanees eten. Fufu met light soup en geiten- of rundvlees. Of riceballs, omo tuo, met groundnutsoup -pindasoep- met kip, mijn favoriete eten. 's Morgens loop ik voor het ontbijt het hotel uit naar een oud vrouwtje aan het eind van de straat en koop daar een paar bruine bolletjes - die heeft bijna niemand-. Dan loop ik terug en ga naar Rhoda, een spontane Ghanese met een centebak en gulle lach. Haar dochtertje van bijna 3 is trouwens sprekend haar moeder! Rhoda maakt van 2 eieren een heerlijke Spinish omelet, een omelet met fijn gesneden groenten erdoor. Die bakt ze behendig op een klein houtskoolvuurtje in een koekepannetje zonder handvat en legt de omelet zonder extra te rekenen tussen het meegebrachte broodje. Inclusief broodje 2,40 Ghc, minder dan een euro. In de straten er omheen is fruit te koop of een portie gefrituurde Yam met peper. Alleen 's avonds is het lastig. Als we op tijd zijn kunnen we een straat verder Kellewelle, rijst met witte oogbonen en peper halen. Verpakt in een blad, erg lekker, iedere avond staan de mensen er voor in de rij!! Lens favoriet eten is gegrilde Tilapia met Banku, gefermenteerde gemalen mais, ook erg lekker met Ocrasaus! De tilapiaspot is een minuut of 10 lopen vanaf het hotel en er tegenover zitten Rastafaris met een barretje waar we het op kunnen eten en waar je een schoon toilet kunt gebruiken. Ben je te laat, dan is alleen Fried rice met een kippenpootje, het lokale fastfood dat alleen 's avonds voor reatief veel geld verkocht wordt, nog een optie. In Winneba logeerde ik in een hotel met een fantatische kok, die heerlijk eten maakte. Ook 'westers' eten als frietjes, salades en pasta en 's morgens kon ik uit allerlei soorten ontbijt kiezen. Ik nam meestal gewoon havermout, net als thuis:-). Ook mijn behoefte aan meer groente was hier geen enkel probleem. Heerlijke salades, gestoomde groenten en groentstews maakte ze. Het duurde alleen een paar dagen tot ze begrepen dat ik van heet eten hou en niet van flauwe gerechten zoals de meeste Europeanen Tot zover ging alles dus goed. Het eten was relatief duur, maar omdat het hoel zelf spotgoedkoop was, omgerekend voor een grote Twinroom met badkamer, tv en Wifi, ongeveer € 12,50 per nacht, was dat geen probleem. Alleen fruit moest ik zelf halen. Heerlijk. Verse papaya, hier powpow genoemd, met een beetje limoensap erover, of ananas, sinaasappelen of lokale kleine banaantjes - niet te vergelijken met onze: een andere, gladdere structuur, dus niet zo melig-. De mango's waren nog niet rijp, maar nu wel. En al het fruit wordt rijp of bijna rijp verkocht en is zo zoet! Bijna té. Leonard zei dat de suiker in de ananas naar de onderkant zakt en inderdaad, toen ik er op lette, was er een duidelijk verschil tssen de onder- en bovenkant! In Berekum begonnen zoals verwacht de problemen. Negens in de buurt van het huis was eten te koop. Omdat sister Be geen Engels spreekt, was het vaak onduidelijk of en wanneer ze zou koken. Als we 's middags met een taxi naar de stad gingen om te eten, stond er als we terugkwamen eten klaar en als we thuis bleven, was Be opeens weg en werd er niet gekookt. Dan konden we met de kinderen in het donker naar de stad, het is hier om kwart over zes al donker, in de hoop dat we nog ergens Fried rice konden kopen. 's Morgens at ik geweekte havermout met in een waterkoker gekookt water en 's middags trok ik de broekriem maar aan, want ik was behoorlijk verkouden en had niet genoeg energie om vaker dan een keer per dag naar een taxi te lopen om te gaan eten en Len te vergezellen naar barretjes. Als Be kookte, had ik geluk. Nou ben ik best een geduldig mens :-), maar dit was ik snel beu! Dus ging ik een gasstel kopen. Om een erg lang verhaal kort te maken, ik begrijp nu waarom Len dingen niet klaar krijgt....Alles moet altijd het beste zijn. In Berekum is niks goed genoeg en wachten tot we eindelijk naar Sunyani gingen, duurde mij te lang. Dus, ruim voor Vanessa naar Kumasi vertrok, had ik gevonden wat ik wilde. Een relatief degelijk 2-pitsstel en een gasfles erbij. In Sunyani bleek later dat er geen betere te koop waren en dat dezelfde er duurder werden verkocht... Gelukkig vond Len het ook mooi en dus hoefde ik alleen nog maar een houten tafeltje eronder te kopen om te kunnen koken. Niet dus. Vanessa heeft haar kookkunsten niet meer kunnen vertonen. Er moest n.l. een degelijk tafeltje komen, op maat gemaakt, met een gelakt metalen onderstel en een mahoniehouten blad. Drie weken later kon ik nog niet koken. Er was nogal wat tijd overheen gegaan voor het onderstel beesteld was. Toen we uit Kumasi terugkwamen bleek het verkeerd gemaakt en moest het veranderd. Toen werd Len ziek en voorzag ik dat het nog erg lang ging duren... Dus heb ik het muurtje opgemeten, de rolmaat meegenomen, het onderstel laten bijslijpen omdat de oude lassen erg scherp waren, het lakken overgeslagen, de lasser gvraagd waar ik het beste naartoe kon gaan om een mahoniehouten blad te laten maken, achter een jongen met het onderstel op zijn schouders aangelopen, kriskras tussen de erven door- ik had geen idee meer waar ik was- op weg naar de houtzagerij van Mombasa, waar ik een hoop hilariteit veroorzaakte omdat ik, geen timmerman en ook nog een vrouw!, tekende wat ik wilde hebben en met een rolmaat de maten liet zien. In een mum van tijd zaten de vrouwen op het erf te lachen en stonden er minstens 10 mannen om me heen...Bos wilde het wel voor me maken. Voor 60 cedis. Dat vond ik te veel. 'Als het morgen klaar is betaal ik er 40', zei ik. Dat was goed en de volgende morgen stond het om 12 uur klaar. Precies zoals ik het gevraagd had en keurig afgewerkt. Nadat de gasdrukmeter die het niet deed, omgeruild was, kon er vrijdagavond eindelijk gekookt worden. Niet dat ik aan de beurt kwam... Leonard bleek een aartje naar z'n vaartje te hebben en graag en goed te koken. Voortaan wordt de havermout door hem gekookt, vêél lekkerder, daar had hij gelijk in en op zaterdagavond heeft hij voor Len, Yaw, zichzelf en mij heerlijke Jolofrijst gemaakt en het mij geleerd. De bijbehorende kippepootjes heeft hij eerst gemarineerd en toen gefrituurd en ik heb er een salade bij gemaakt. Een zondagsmaaltje op zaterdagavond. We hebben gesmuld!