Het leven gaat hoe dan ook gewoon door..

Ik begin weer een beetje bij de levenden te horen, ik was net een robot en wil een en ander even opschrijven. Ik ben nu in Winneba en heb het moeilijk, begin alles te verwerken.

Ik ben hier gisteravond aangekomen. Ik hield het niet meer uit in Berekum. Eerst was er bijna nooit water, maar de laatste 2 weken ging ook steeds de stroom eraf en dus internet en dan zat ik 's avonds in het donker niks te doen. De Ghanezen gingen dan buiten zitten praten en vroeg naar bed, maar ik spreek geen Twi, zodat je daar dan voor spek en bonen bijzit.

Len was een week van de twee weg en de andere 's avonds onaanspreekbaar. Hij blijkt erg veranderd. Het lukt me niet goed om contact met hem te krijgen in tegenstelling tot vroeger. Of ik ben veranderd, dan kan ook.... Ik heb gewacht op de datum van de begrafenis, uit loyaliteit, maar hij was al z'n contacten kwijt en kon niet bellen. Uiteindelijk kregen we zondagavond een berichtje van een vriend van Michael dat de begrafenis de 28e is. Dat is naar Ghanese normen erg snel, maar het is een kleine familie zonder mensen in het buitenland en Michael had geen vrouw en/of kinderen.

's Middags was ik met Len en 3 kinderen, Leonard, Yaw en Be's jongste zoon Kingsley, naar het zwembad geweest omdat dat de enige manier was om niet van frustratie uit elkaar te klappen en ruzie te gaan maken. Ik was al begonnen met voorbereidingen om weg te gaan. Kleren gewassen en gestreken enzo en ik had met moeite contact gekregen met het hotel in Winneba, omdat ik info nodig had voor mijn reis. Ik had nog nooit alleen gereisd en wist niet of ik het in een dag zou halen. Toen we gingen eten maakte Len zich weer eens kwaad. Dit keer omdat er iemand uit het zwembad in zijn natte onderbroek het restaurant inliep. Dan blaft hij mensen onbeschoft af en slaat met z'n vuisten op tafel. Het werd net geen gevecht en de kinderen en ik schaamden ons dood.

Toen was de maat vol. Mijn lastste week in Ghana wilde ik rustig en prettig doorbrengen. Ik ben op de terugweg uit de taxi gestapt, naar het ticket'bureautje' gelopen om te kijken of er plek in de bus was en heb voor de volgende morgen vroeg een ticket gekocht. Iedereen was verbaasd, behalve Leonard, want ik had hem een paar dagen ervoor al gezegd dat ik bijna vertrok. Ik wilde hier in Winneba uitzoeken of ik mijn ticket kan veranderen en een paar dagen langer in Ghana blijven, zodat ik bij de begrafenis kan zijn. De internetverbinding is hier beter.

Het was een lange reis, maar het is gelukt. Ik vertrok om 5 uur 's morgens en was hier om 7 uur 's avonds, heb wat gegeten, gedoucht-heerlijk!!!!, gewoon water uit de kraan- en ben in slaap gedonderd, licht nog aan, bovenop de lakens :-).

En nu zit ik hier en begin een en ander te verwerken. De afgelopen week is er nog veel meer gebeurd. Len is inmiddels 10 kg afgevallen en heeft al 3 kuren achter de rug. Hij beeldt zich elke mogelijke ziekte in, in de eerste plaats Typhus natuurlijk -dat is inmiddels getest en gelukkig negatief- en weet ik wat allemaal nog meer. Dus ik mee naar het ziekenhuis. Ze zijn zeer deskundig en doen alles grondig, dus zit ik daar eindeloos te wachten om naar Lens theorieën te luisteren en zijn tas te dragen..... Stap voor stap. Ik denk net als de dokter dat z'n longen het probleem veroorzaakt hebben, samen met de stress en zorgen om Michael waardoor Len heel slecht en weinig heeft gegeten. Hij hoestte heel veel, dat is nu bijna over, maar voor de zekerheid wordt hij verder onderzocht. Inmiddels eet hij weer en voelt hij zich beter.

Iedereen in Ghana, inclusief dokters, reageert geschokt op Michaels overlijden. Het is hier ongebruikelijk dat iemand aan typhus overlijdt! Len en ik denken dat er een onderliggend probleem moet zijn geweest dat hem verzwakt heeft. Hij was volgens zijn mentor op de universiteit afgelopen jaar heel veel ziek geweest.

Maar de problemen waren nog niet klaar. In het zelfde weekend dat Michael overleed, heeft een dronkenlap in Amsterdam mijn auto en 5 andere geramd. Dat vertelde Frédéric me nadat hij de auto in de kreukels terugvond. Totallos... Niemand gewond gelukkig, zelfs de dronkenlap niet en 'alleen' maar blikschade. Dus heeft Frédéric veel moeten regelen en heeft hij nu geen auto meer tot zijn beschikking. Alles is relatief en het is maar een auto, maar ik was er erg op gesteld, want hij is van mijn vader geweest, betrouwbaar en in zeer goede staat, met nauwelijks kilometers. Ik dacht er mee oud te worden, maar niet dus... Frédéric moet een auto huren om mij op te halen en de kat terug te brengen en ik kan gelijk op zoek naar een andere, want geen is in Zeeuws-Vlaanderen geen optie.

Inmiddels moeten Len en ik de volgende klap verwerken. Ik hoef mijn ticket niet te verlengen, want we zijn niet welkom op de begrafenis. Dat is ons op geheel Ghanese wijze, via via te verstaan gegeven. En de reden, daar kom je niet achter, hoe en hoe vaak je er ook om vraagt. Je krijgt als antwoord een verhaal, maar geen antwoord op je vraag. Ook dat is erg Ghanees. Directheid is ongebruikelijk en onbeleefd. Len overweegt om eerder naar Nederland terug te gaan. Voor zijn gezondheid beter en Ghana is even niet zo fijn....

Ik hoop dat mijn verblijf in Winneba me helpt om alles te verwerken en op een rijtje te krijgen, want het leven gaat hoe dan ook gewoon door en dus probeer ik er maar het beste van te maken....