Kerstmis in Ghana

We zijn nog steeds in Winniba. We inmiddels, want Len is woensdag met Vanessa, Leonard en Michael gearriveerd.

Bijna kerstavond. De mensen zijn druk en opgewonden. Op straat worden nu vooral nieuw kleren en lekkernijen verkocht. In de kapperszaakjes zijn de kapsters en hun hulpjes aan het vlechten. Soms met wel 6 tegelijk, want de haren moeten mooi en liefst zo lang mogelijk zijn. Eindeloze strengen kunsthaar worden vastgevlochten en dan vaak in een kunstige wrong opgestoken. De herenkapers snijden met een soort stanleymesjes de haren van de heren. Ongelofelijk handig wordt het haar met zo'n klein mesje tussen de vingers in model gesneden. Op de hoeken van de straat staan mannen op geïmproviseerde barbecues rundvlees te grillen en vrouwen met fruitstalletjes.

Naar een kerstdienst hier is geen optie. Geen idee in welke kerk we ons oké voelen en welkom zijn. De kinderen, die anders altijd naar de kerk gaan, willen ook niet naar een kerk waar ze niemand kennen. Zo begint kerst. Met een beetje versiering in het hotel.

Eerste kerstdag lopen we door de Lagoon naar het vissersdorpje aan de kust, dat we ons uit 2003 herinneren. Het lijkt er op het Zwin. Stukken water, kale stukken die regelmatig vollopen en sommige zo te zien slechts af en toe. Er groeien naar zouteriksmakende vetplantjes -steek je dat in je mond, Catalina, schrikt Len, ja, ja even proeven-. Er zijn met behulp van dammetjes ooit basins aangelegd, maar de sluisjes zijn afgbrokkeld en functioneren nog maar deels. Onderweg zien we veel vogels. Allerlei steltlopers, dat zien we wel, maar we zijn te ver weg om ze goed te kunnen zien. Ook loopt er een enorme kudde runderen, met 3 herdersjongens. Jammer genoeg is het gaan regenen en kunnen we geen foto's maken. We lopen over de ruggen van de dammetjes op goed geluk verder. Uiteindelijk komen we weer in de bewoonde wereld. Eerst zien we een vispond, dan veldjes met kleine, zilverige visjes en dan, via een modderig stukje land waar een jong Mangrovebosje groeit, stuiten we op een groepje vrouwen, die bezig zijn visjes neer te leggen om te drogen. Een van hen spreekt Engels en we vragen haar of het goed is als we door het dorp naar de zee lopen.

We worden verbaasd aangestaart door de mensen. Het is een geïsoleerd dorpje vreemdelingen die daar ooit terecht zijn gekomen, afkomstig van ergens achter het Voltagebied. Dat heeft een Engels sprekende man ons destijds verteld. Toen had ik pennen en kauwgom bij me. Er gingen destijs een paar kinderen naar school en daar waren ze trots op! Die kinderen, ook meisjes, kregen van ons een pen en de anderen een kauwgompje. Zo'n meisje van destijds, was mischien wel de vrouw die ons nu in het Engels te woord stond! De tijd heeft hier stil gestaan. Er is in 11 jaar tijd niets veranderd. Met rietgedekte hutten van hout, erfjes omheind met kunstig gevlochten schuttingen van palmbladeren, zeer armoedig maar goed onderhouden.

Hier wordt geen kerst gevierd. Dat kunnen ze zich niet permitteren. Er wordt gevist, netten binnengehaald en in dit dorpje moet iedereen mee helpen trekken! Alle leeftijden, mannen en vrouwen, meisjes en jongens, iedereen helpt mee en trekt en trekt en trekt, tot uiteindelijk het eind van dat lange net te zien is met een hoopje vooral kleine visjes, die dus om te conseveren in de zon te drogen worden gelegd.... Hier kunnen we dus niet zwemmen. Het strand is prachtig, maar de mensen zij er zo hard aan het werk dat het ongepast lijkt om daartussen de toerist uit te hangen.

We lopen op goed geluk verder. Er blijkt aan het eind van het dorpje een goede, spliksplinternieuwe weg te liggen. Er staan keurige lage gebouwen, blauw en wit geschilderd en we vermoeden dat het een school is. We lopen een stuk over de weg en lopen daarna verder over een heerlijk luw gelegen pad onder palmbomen. Het is inmiddels alweer heet en de regen is gestopt. Opnieuw stuiten we op ditmaal zelfs 3 groepen vissers, die hun touwen om palmbomen vlakbij de weg hebben geslagen. Om ze niet bij hun werk te storen, lopen we verder over de weg. Waar we even later op een slagboom stuiten, waar 2 heren in uniform met wapenstokken ons sommeren om van de weg af te gaan en er omheen te lopen. Het is gewone burgers niet toegestaan om over de weg met de slagbomen te lopen van dit politietrainingscentrum.... Len heeft zelfs foto's gemaakt, maar dat hebben ze gelukkig niet gezien.

Iets verderop worden we getrakteerd op keiharde stereomuziek. Die komt van 2 elkaar beconcurerende gelegenheidsuitspanningen bij het strand. Ghana viert kerst met veel eten en drank op het strand. We kiezen het kleurrijke, van bamboe gemaakt strandterras in rastakleuren, waar zowaar een tot tijdelijke badmeester gebombardeerde rasta de zwemmers met een fluitje uit het water stuurt. Ook Leonard en Vanesa, die al weer in het water liggen en maar geen genoeg van de zee krijgen. Ik ga naar de man toe en vertel hem dat ze kunnen zwemmen en dat ik ze dat geleerd heb, waarop hij vraagt of ik ze dan als het nodig is uit het water haal. Tuurlijk, zeg ik stoer. Len komt er bijstaan en we vertelken dat we ook aan zee wonen en gewend zijn om in zee te zwemmen. Aan het eind van het gesprek zijn w de beste vrienden en ik eindig als zijn 'Caribean sister from a different father'.....