Wat een verademing. Letterlijk! Schone zeelucht, lekker windje, goed bed, gezond eten. Vakantie!

Op maandag ben ik in mijn eentje Accra ontvlucht. Na heel veel moeite heb ik eindelijk het telefoonnummer van het hotel gevonden waar ik het in 2003 zo fijn heb gehad en een kamer gereserveerd. De grootste koffer, die met alle cadeaus en wensen, heb ik bij Len gelaten, die hem de volgende dag mee naar Berekum zou nemen. 

De rest in een veel te dure taxi geladen en op naar memorielaine..  Na zowaar een voorspoedige reis, zonder files, over goeie wegen naar Lagoon Lodge in Winniba gereden.

En ja, het was er nog, precies zo als ik het me herinnerde. Hetzelfde gele gebouw, met de overdekte galerijen en keurig aangeveegde terrasjes. Goeie bedden met witte lakens, schoon en heel sanitair. En vooral, een fris zeebriesje. Wat een verademing na de hitte en de smog in Accra. Het weliswaar veilige, maar shabby hotel, met nukkige kerels die daar verplicht tegen hun zin het familiehotel runnen. Alleen de vrome moslim die daar al die jaren als nachtwacht werkt, begroet me, herkent me, is vriendelijk....Hier word ik verwelkomd, worden m'n koffers naar mijn kamer gedragen, kan ik iets te eten bestellen.

Nou zijn er in Accra natuulijk ook mooie en goeie hotels, maar dan tegen Amerikaanse prijzen... In zo'n van de Ghanese maatschappij afgesloten resort. Daar ben ik niet voor gekomen en bovendien was ik dan snel weer thuis! -Gezien de in dat geval ontoereikende fondsen-

Inmiddels is het donderdagmorgen. Langzamerhand kom ik bij. Lopen gaat steeds beter en de warmteuitslag is grotendeels weg. Op het gemakje breng ik de dagen door. Gisteren heb ik gezwommen. Op aanwijzingen van Richard van het hotel naar Sir Charles Beach gelopen om te zwemmen. Tot mijn grote verbazing is dat het strand bij het resort waar Len en Michael - uit Den Haag, de pappa van Vanessa en en Leonard - ooit logeerden. Toen wij in 2003 naar Winniba reisden, wilden we daar naartoe en troffen we het leeg en verwaarloosd aan. Zo zijn we toen via via in het huidige hotel aangekomen. Inmiddels is het vervallen en verlaten. Op het strand staan de resten van overdekte zitjes en bankjes, het beton van de toren waar de watertanks op hebben gestaan lijdt aan betonrot.

Wat er ook is overgebleven is een inmiddels ondiep basin, aan de rand van de zee gemetseld zodat je daar veilig kan zwemmen. De stranden hier zijn prachtig geel, maar gevaarlijk door de grillige rotspartijtjes en zeer steile kust. Daar ga ik dus zwemmen. Héérlijk. Ik leg mijn spullen op de rand. Er ziten wat studenten, een jongen is ook aan het zwemmen. Dan komen er 3 lefgoozertjes het strand opgelopen. Een met een gouden nepkroon op en voetbalschoenen in zijn hand. Hij gaat op de rand zitten en begint z'n al schone schoenen op te poetsen. Dan volgen z'n slippers. Nummer 2 kleed zich uit om te zwemmen maar aarzelt, en nummer 3 gaat gezellig direct naast mij stapeltje spullen zitten. Daar ben ik niet van gediend en ik loop door het water op hem af. Zonder iets te zeggen pak ik mijn spulletjes op en leg ze nadrukkelijk op een andere plek. Dat is duidelijk. Om ons heen wordt besmuikt geglimlacht en ik zwem lekker verder.

Het kan ook anders. Even later spring een grote goeiige knul van een jaar of 15 in het water. Hij steekt even z'n hand op. Als ik vlakbij hem ben vraag ik hem:  'Do yo like swimming?' En na zijn ethousiaste knik, 'me too'. Dus wil hij weten waar ik vandaan kom en nog veel meer. Na 2 keer zwemmen kleed ik me aan, ik had de hele dag wel willen blijven, maar vermoed inmiddels rode schouders en dito benen. Hoe lang ik ook zou zonnen en hoe bruin ik naar Nederlandse maatstaven ook zou worden, in Ghana blijf ik altijd wit!