Nounounounounounounou zeg....Geen water, geen elektriciteit, malaria en meer ongein. Kokrobite.

Het is me het weekje wel. Jammer genoeg heb ik weer geen internet en dus is verhalen schrijven lastig. Iedereen bedankt voor z'n groeten, commentaar en advies trouwens! Er is van alles gebeurd en niet alles is leuk, dus daar gaan we het nu niet over hebben. :-))

Omdat de stad niet goed voor me is, de luchtvervuiling, de drukte, de warmte en het lawaai, besloten Len en ik naar het strand van Kokrobite te gaan na een nacht van zorgen om Michael die malaria heft gekregen. Zodra ik weer internet op mijn telefoon heb, plaats ik een foto.

Inmiddels weten we de weg. Dat is een hele kunst, want alles verandert constant.

Met een taxi naar het centrale 'bus'station bij Circle en daarna een trotto, dat is een voor personenvervoer omgebouwd busje, waar zo'n 25 mensen ingepropt worden, plus de noodzakelijke baggage... 1 mamma met een kind op de rug en 1 kind op schoot telt voor 1.... Maar het is de snelste en meest zekere manier van transport. Nu heb ik nogal lange benen blijkbaar, want ik pas nergens tussen. Dat levert allerlei zorgzame bemoeiingen van medereizigers en de busjongens op. Vaak mag ik vooraan naast de chauffeur zitten, wat een privilege is! Ik kijk mijn ogen altijd uit. Niet te geloven hoe behendig de chauffeur zich door het ontzettend drukke verkeer heen wurmt, En al die verschillende mensen in zo'n busje, en wat je allemaal ziet onderweg!

Ghana bouwt hard aan z'n toekomst. De president heeft besloten dat het enorme verkeersprobleem in Accra niet langer kan. Dus moet er midden in de stad, bij Circle, de voormalige enorme rotonde, een soort Prins Clausplein gemaakt worden met enorme flyovers. Dit alles moet in 2015 klaar zijn. Anderhalf jaar voor zo'n project is een enorme opgave. Er wordt 7 dagen per week, 24 uur per dag gewerkt. Voor die mensen die denken dat Afrikanen lui zijn, kom maar eens kijken en oordeel opnieuw!!Tot die tijd is de chaos zo mogelijk nog groter dan die was. En via Circle, dat helemaal open ligt en inmiddels onbestraat is, moeten wij onze weg vinden, wat dus dankzij vooral Len, goed lukt. Mijn richtinggevoel is ook goed, maar ik moet even de nieuwe routes opnemen.

Een maal in de trotto richting Kokrobite, ben ik opnieuw verbaasd hoe snel Ghana zich ontwikkelt en uitbreidt. De weg is prima in orde. Breed, met grote goten aan weerszijden, verkeerslichten en overzichtelijke kruispunten. De flyover waar vorige keer net aan begonnen was, is klaar en het verkeer raast erover. Tegen de heuvels, die toen ik in 2003 voor het eerst in Ghana was, groen en bijna leeg waren, liggen nu ontelbaar veel nieuwe huizen. Het is een eind reizen naar Kokrobite, maar dat is het waard. De stranden in Accra zelf zijn vervuild met o.a. plastic en vies. In Kokrobite is het zoals je een ln tropisch strand verwacht. Blauwe lucht, geel zand, golvend schoon en zout water, palmbomen en wat locale strodakjes. Er komen wat toeristen. Niet veel, vaak jonge Engelse, Nederlands en Duitse meisjes die in Ghana stage lopen en gecharmeerd zijn van de Rastafari mannen die daar rondhangen. Er is een bar en er zijn wat locale handelaren en ook vissers die met hun mooie boten klaar liggen om uit te varen of dat voorbereiden. De houten boten moeten door de branding geroeid worden en dat valt niet mee. Meestal gaat er een paar man extra mee om te roeien en die springen dan gewoon overboord en zwemmen terug. Alleen de vissers hier kunnen zwemmen! Iedereen is ook altijd vol bewondering omdat wij Nederlanders dat zo goed kunnen. Ook de vrouwen:-)). Na overstappen nog een heel eind hobbelen in een gedeelde taxi over een nog niet opgeknapte weg en we zijn er. Een uur reizen, best snel voor zo'n afstand!

Ik kwam helemaal bij...Een biertje voor de dorst, een paar banaantjes voor de honger, Len een paar sticks geroosterd geitenvlees met peper, heerlijk, maar nu even niet vanwege galproblemen, zittend op een boven het strand gebouwd, met een rieten dak overdekt, op palen staand terras met zelfgemaakte houten meubels en idem kussen, keken wij uit op al het gedoe op het strand, heerlijk verkoeld door een stevig zeewindje. De vissers boeten hun netten, moeders zogen hun kinderen, venters proberen wat te verkopen, honden scharrelen rond, de Rastas flirten met de meisjes. Er komt een boot met vis binnen. Niemand valt ons lastig, iedereen is vriendelijk. Mooier kan het leven niet zijn. Heerlijk gezwommen en verfrist begonnen we aan de terugweg.

De terugweg is een ramp. Eerst  gaat het goed. We lopen naar de junction en er staat een taxi die direct wegrijdt, Ook de trotto sluit mooi aan. Maar al voor  Accra begint de ellende. Wat een drukte. Alles staat vast vanaf Kaneshie, een volkswijk bij een viaduct, waar Len niet durft uit te stappen vanwege de drukte en ongure types. Hadden we het maar wel gedaan! Er is geen doorkomen aan. Op een gegeven moment neemt de chauffeur een afslag en dan zijn we het spoor bijster. Door volledig onbekende buurten en straten probeert de trotto Circle te bereiken. Het duurt eindeloos. Uiteindelijk moet iedereen uitstappen en wijst de busjongen ons bezorgd de weg naar Circle, het is zijn eer te na dat hij ons niet heeft kunnen afleveren op de plaats waar we voor betaald hebben.: Voorzichtig! Goed op je tas passen! Het is inmiddels bijna donker en wij kijken wat verdwaasd om ons heen. Ik zat nogal klem in deze trotto, dus ik ben allang blij weer op de grond te staan. Nou ik weet echt niet waar we zijn zegt Len. Eerst maar naar Circle. Ik mopper wat, want ik ben moe en wil niet nog eindeloos lopen, maar ja, een taxi is geen optie in deze drukte." Len", zeg ik ineens, "stop, we moeten terug, we hoeven niet eerst naar Circle, ik herken het hier. Kijk daar is die tent die lang geleden een soort MacDonalds was". Len is verbaasd dat ik dat nog weet, maar het klopt en we keren om, langs de verbaasde chauffeur en z'n helper, "We know the way", en lopen terug naar het hotel. Onderweg willen we eten halen , maar we worden gebeld door Michael of we direct kunnen komen. In het hotel treffen we een doodzieke Michael aan en dat is het begin van een lange, hongerige nacht, maar dat is een ander verhaal!