Met Yaw naar het zwembad

Toen we met Vanessa en Leonard naar Winniba waren gereisd om de slavenforten en Kakum te bezoeken, wilde Yaw ook mee. Maar een jongetje van 11 meenemen op zo'n verre reis durfden we niet goed aan. Hij was nog nooit verder dan Sunyanni geweest op zo'n 35 km afstand en wie weet, misschien zou hij wel heimwee krijgen. Bovendien moet je steeds op zo'n pruts letten en daar had Len niet veel zin in. Vanessa en Leonard waren al eerder mee op reis geweest, maar de eerste keer ook niet al te ver en maar voor 2 nachtjes. Omdat we het wel heel sneu vonden, beloofden we dat we hem voor de school weer begon op een speciaal uitje zouden trakteren.

De laatste zondag van de vakantie was het zover. Op zondag met de kinderen naar een zwembad bij een hotel is iets dat we vaker doen, maar naar Eusbeth, een luxe hotel met zwembad in Sunyanni, is een duur en luxe uitje. Vanessa en Leonard hadden zich misdragen, -onze eigen schuld, veel te veel verwend en dan slaan pubers door-  en hadden een lesje nederigheid nodig, dus mocht alleen Yaw mee. Twee vliegen in een klap. Bovendien hadden Len en ik behoefte aan rust na al dat gedoe en wat luxe na alweer vijf dagen zonder water uit de kraan.

Yaw is echt nog een klein jongetje. Letterlijk, maar ook in z'n gedrag. Hij had z'n mooie nieuwe kleren die hij samen met Len had gekocht aangetrokken, maar ik moest z'n veters strikken, want dat blijft lastig...Hij ging tussen ons in lopen en gaf ons allebei een hand. Op naar een taxi. Bij het 'station' -zo heten alle plekken waar vandaan bussen, trotros en taxi's vertrekken- namen we een gedeelde taxi en voor hem betaalden we ook. Trots dat hij was! In Ghana is het normaal om een kind op schoot of tussen je benen te laten zitten. Of twee kinderen één plaats te laten delen, zolang dat nog enigszins gaat, om de kosten te drukken, maar dit was zijn uitje en dus was alles anders.

Len was al vaker bij dit hotel geweest, maar Yaw niet. In de lobby was het meteen raak. Een groot aquarium met siervissen! Dat had hij nog nooit gezien. Een vriendelijke receptioniste verkocht ons zwembadkaartjes, er stonden grote leren banken, er lagen glimmende tegels, er was heel veel bling bling en een prachtige kerstboom! Als kers op de taart stond er een levensgrote nepkerstman, die op jinglebells een dansje deed. De dag kon al niet meer stuk.

Het was een heerlijke dag. Het zwemwater was wel erg koud! De nachten ervoor was het 's nachts maar 16° C en als de buitentemperatuur dan 's middags oploopt tot 35, is het verschil erg groot. Ik wilde Yaw zwemmen leren door hem op mijn rug mee in het diepe te nemen, net zoals ik met mijn eigen kinderen en Vanessa en Leonard had gedaan. Met veel moeite kon ik hem overhalen, maar hij vond het eng. Toch wilde hij het graag leren. In het ondiepe minibadje heeft hij de hele middag geoefend. Onder water. Drie slagen heen, drie slagen terug, net zo lang tot hij bibberend op een ligbed kwam opwarmen. Zelfs Len en ik hebben in de zon gelegen om op te warmen, iets wat we nooit doen!

Yaw heeft een fantastische dag gehad en wij ook. Hij heeft geschommeld en op een luchtkasteel gesprongen, een echt opblaasluchtkasteel! Hij wist niet eens wat je erop kon doen en wij hadden het ook nog nooit in Ghana gezien. Ik heb hele leuke foto's van hem gemaakt, in het zwembad, op de schommel, op het kasteel en natuurlijk samen met de kerstboom en de kerstman in de hotellobby! Mocht ik nog eens een sterk internetsignaal hebben, zal ik ze op Reislogger zetten. 

Om half vijf zijn we met de taxi naar de Priory gereden, een restaurant vlakbij Lens huis-in-aanbouw, waar we Yaw en onszelf hebben getrakteerd op een heerlijke maaltijd. Fried rice met kip , sla en peper - een soort sambal badjak-. Yaw een flesje Malt erbij en wij een biertje. We moesten haasten om op tijd bij de taxi's naar Berekum te zijn, want zodra het donker is rijden die niet meer tussen steden. De weg ertussen is te verlaten en dus gevaarlijk. Overvallers uit Nigeria wil je niet ontmoeten! Alleen trotro's en bussen, meestal in kolonne, reizen in het donker.

Dit keer had Yaw pech, want er was een stel dat ook mee wou, zodat hij op het randje tussenin moest zitten. Hij leunde lekker tegen Len aan en viel in slaap. Ik heb de twijfelachtige eer om altijd voorin te mogen zitten, vanwege mijn lange benen natuurlijk en ook en beetje vanwege de smalle achterbanken.... Gelukkig bracht de chauffeur ons helemaal naar huis, nadat de andere passagiers voortijdig waren uitgestapt. Thuis wachtte niemand op ons. Uit boosheid en jaloezie waren Vanessa en Leonard naar een tante vertrokken. Maar dat kon ons niet veel schelen. Het gras is altijd groener aan de andere kant van de heuvel. 's Avonds laat kwamen ze met hangende pootjes terug. :-)