Een levensteken uit Kumasi

Ik heb lang niet kunnen schrijven. Inmiddels ben ik al bijna 6 weken in Ghana! Het lijkt eeuwen geleden dat ik uit Brussel vertrok, maar tegelijkertijd is alles heel snel gegaan.

Michael is na verschillende bloedtranfusies eindelijk aan de beterende hand. Dat was een vreselijk spannende tijd. Het zal nog wel een tijdje duren voor hij weer de oude is, maar het ergste is achter de rug.

Nu zijn Len en ik een paar dagen in Kumasi. Even weg uit het primitieve leven in Berekum, waar meestal geen water uit de kraan komt en alle dagen opgaan aan basale dingen als eten,  water halen, kinderen e.d.

Kumasi is een echte stad. Overal auto's, mensen, lawaai. Maar ook het centrum van de Ashanti cultuur met andere gebruiken en een andere sfeer. We hebben in en achterafstraatje een behoorlijk hotel gevonden! Vlakbij is een park met een cultureel centrum met allerlei ambachten als bronsgieten, batikken, rietvlechten, pottebakken, glazen kralen maken en nog veel meer.

We hebben Vanessa dinsdag naar haar school gebracht. Kumasi Girls Senior Highschool. Een boardingschool, dus kan ze pas weer naar huis met Pasen en ik zal haar niet meer zien. Ik heb Len kunnen overhalen om de simpele Metrobus, het officiele openbaar vervoer van Ghana, te nemen. Ik wilde dat wel eens uitproberen, omdat die door heel Ghana rijden. Ze rijden op tijd, de chauffeurs zijn goed en bagage kan apart onderin de bus. Bovendien zijn de plaatsen erg goedkoop, omgerekend inclusief bagage nog geen € 2,50 per persoon voor een reis van 155 km. Overigens kun je in Ghana overal komen, op elk uur van de dag. Er is een systeem van bussen, groot en klein voor lange afstanden tot gewone en gedeelde taxi's en trotro's waarmee elke denkbare reis kunt maken. Soms duurt het wat lang, doordat de wegen niet allemaal goed zijn, maar je komt er altijd. Daar kan Nederland een voorbeeld aan nemen. Je zal maar in Zeeland wonen en geen auto hebben....

Dat ging erg goed en we waren er binnen de verwachte reistijd. De zitplaatsen waren wat smal, maar mijn benen waren dit keer niet te lang, dus dat viel erg mee. Helaas werden we getrakteerd op een schreeuwende 'preacher', die na een uurtje iedereen ervan overtuigd had dat hij heel hard kon en vervolgens zijn potjes met capsules begon te verkopen. Ze waren 'véry, véry good' - dit werd eindeloos herhaald- en hielpen echt overal tegen. Hameroids, poor vessels, hartfalure, alles kwam voorbij.

Met opnieuw een preek om de mensen opnieuw bang te maken. Nu niet voor god, maar voor ziektes en een vroegtijdige dood. Toen de verkoop maar matig bleef, kwam er opnieuw een preek en hielpen de capsules ook tegen Ghonoreu -hoe schrijf je dat eigenlijk- en andere vreselijke geslachtsziekten. Dat hielp, de potjes gingen nu grif van de hand. Na nog een laatste donderpreek verliet hij de bus. In het begin was ik erg geïrriteerd, omdat hij zo hard schreeuwde dat ik de neiging had om mijn oren dicht te stoppen. Hoe kan er zoveel lawaai uit zo'n klein mannetje komen?

Inmiddels is het donderdagavond. Morgenochtend gaan we terug naar Berekum. Gisteren hebben we de buurt rond het hotel verkend en het bevalt Len zo goed dat hij van plan is regelmatig een uitstapje naar hier te maken. Het grote park achter het hotel is een verademing in deze drukke stad en het wijkje rond het hotel is rustig en gemoedelijk. Vandaag hebben we de grote centrale markt bekeken. Een eindeloos doolhof van hele smalle paadjes vol met hoog opgetase winkeltjes vol potten en pannen, prachtige stoffen, grote zakken kruiden en specerijen, groenten, vlees, kleding, ondergoed, nepgouden bling-bling, babyluiers, kleding, bh's, kentestoffen -lange stroken handgeweven stof inprachtige kleuren met geel als hoofdkleur, aan elkaar genaaid tot een traditioneel kleed voor mannen, zeer duur! En en bezit voor het leven- enzovoort en zo verder.... We hebben er maar een hoekje van gezien, maar een goede indruk gekregen. 

Vanmiddag was er bij Lens favoriete barretje een begrafenisstoet van een chief. Grote parasols met baldakijnen werden er meegedragen en de kist werd door iedereen, ook voorbijgangers uitgezwaad. Berafenissen duren lang in Ghana. Lichamen worden gebalsemd en bewaard tot de familie van over de hele wereld genoeg geld heeft gespaard en verzameld om te komen en de lange en dure begrafenis met vaak heel erg veel gasten te betalen. Er horen voor elke dag speciale kleren en kleuren bij. Rood en zwart meestal of roest en zwart, soms helemaal zwart, maar in Accra zag ik ook blauw-wit. Op grote pleinen worden eindeloze rijen stoelen geplaatst en de overledene wordt door iedereen geprezen. Voor de rouwende familie zijn er ook speciale gebruiken om hen te troosten. Op een van de dagen is er een lange kerkdienst en op de dag van de daadwerklijke begrafenis krijgen alle belangstellenden wat eten en een drankje. Het is de belangrijkste sociale gebeurtenis in Ghana.

Vanmiddag heb ik nog even heerlijk gezwommen in het zwembad(je) van het hotel en op onze laatste avond in Kumasi zitten we bij een goed verzorgd restaurantje te eten. Er staat lekkere jazzmuziek op en de avond is koel, maar niet té. Wat kan ik me nog meer wensen....