Kumasi, het bezoek aan de school

Hoi allemaal, daar ben ik weer met het vervolgverhaal. Nu even op de laptop van Len. Als ik weer geen verbinding heb, blijft in elk geval m'n verhaal bewaard, dus dat schrijft wat relaxter.

We kwamen dus aan bij de school. Een enorm terrein, afgesloten met een poort en bewaakt door jonge mensen die op soldaten leken en dat ook bleken te zijn ( in Ghana moet iedereen, jongens en meisjes een jaar National Service doen. Dit kan verschillende dingen inhouden. Je kunt bijvoorbeeld als soldaat ingezet worden als beveiligingsmedewerker op zo'n grote Highschool of een jaar onderzoek doen als je een beroep hebt dat zich daarvoor leent). Eerst moesten we vertellen wie we waren en wat we kwamen doen, voor de poort openging. Mijn tas werd me door een van de soldaten afgenomen, want je laat een ouder iemand niks dragen, dat hoort niet en even later werd die doorgegeven aan een andere die ons verder bracht. Zo ging dat de hele dag. Overal stonden jonge mannen en vrouwen klaar om ons te helpen en de weg te wijzen. Niet alleen soldaten overigens, ook de laatstejaars studenten. Richmond wilde ons aan zijn 'huisvader' voorstellen, maar het wachten duurde te lang en we werden naar een enorme overdekte hal gebracht naar een plaats vooraan, kregen formulieren met vergaderpunten en de algemene schoolresultaten. Alle belangrijke mensen zaten twee rijen dik achter tafels: de Headmistress, de vice-headmaster, de pastor, de voorzitter, het bestuur enzovoorts en in de zaal, die langzaam volliep zaten -geschat- zo'n 500 mensen.

Be keek haar ogen uit! Niemand had haar ooit meegenomen naar een school, omdat ze zelf niet kan lezen en schrijven, maar dit was een ouderdag en het leek me een goede gelegenheid om te zien waar haar zoon naar school ging. Gelukkig voor haar werd er Twi gesproken, zodat ze alles kon volgen. Wat een geklets allemaal: met veel lawaai en mimiek en gebaren hield de ene een nog langere toespraak dan de andere. Het duurde en duurde. Ondertussen werden we door leerlingen voorzien van gekoeld zuiver water en later van een blikje Malt en een pakje crackers, -onze koffie met cake zeg maar-. Na een lange tijd was er een intermezzo en werden we getrakteerd op een trommel- en dansshow: mooi hoor!

Daarna ging de vergadering verder en mochten de aanwezigen commentaar leveren op en vragen stellen over de voorgaande onderwerpen. Toen werd het echt leuk! De 2 microfoons gingen van hand tot hand en sommige zichzelf belangrijk voelende mensen- lees mannen- namen er de tijd voor, Er werd geklapt, gelachen of afkeurend gebromd en ik kon de grote lijnen volgen, doordat er regelmatig Engelse woorden doorheen klonken. Een man voor me draaide zich op een gegeven moment om en gaf me een blad papier: hij had voor mij in het Engels opgeschreven waar het over ging! Waarom het schoolgeld zo hoog is en nog verder verhoogd moest worden. Waarom er nieuwe schooluniformen aangeschaft moeten worden als de studenten er al 2 verschillende hebben. Er is een schoolbus voor de dagstudenten, maar die stopt niet in Kumasi zelf, waarom niet, wisten ze wel hoeveel tijd de kinderen uit Kumasi kwijt waren elke dag en hoeveel dat kost? ( ik wist het wel, ik had het net gedaan). Enzovoorts. Ik vond het erg leuk om te zien hoe modern de school op dit gebied is, hoe serieus democratie en inspraak wordt genomen en ik was blij dat ik was gekomen en dat ik Be had meegenomen en dat zij dit allemaal had ervaren. ( Ze vond het geweldig!!!).

Na zo'n 4 uur was de bijeenkomst afgelopen.en wilde Be direct terug naar huis om voor het donker thuis te zijn, maar ik wilde de rest van de school zien. Richmond heeft ons rongeleid. Het is een gemengde school,meisjes en jongens, met gemengde geloven: er was zowel een Kerk als een Moskee en de mensen in de zaal waren ook gemengd, Ook moslimmannen én -vrouwen, duidelijk herkenbaar door hun kleding, vergaderden mee. Het is hier in Ghana geen enkel punt: als je maar in God geloofd, op welke manier dan ook, is het goed. Daar kunnen wij een voorbeeld aan nemen (alhoewel je er als niet-gelovige waarschijnlijk een probleem hebt, maar dat weet ik niet, want die heb ik hier nog niet ontmoet) We hebben de campus gezien, de lokalen, de slaapzalen, de geplande nieuwbouw en een enorm veld, waar ze een officieel voetbal- en trainingsveld aan het aanleggen waren voor de sportafdeling ( voorheen gingen ze ergens anders heen, maar dat gaf problemen. Richmond heeft me aan de  vice-headmaster voorgesteld en daar heb ik een tijdje mee lopen praten. Die wilde onmiddelijk een uitwisselingsprogramma opzetten tussen een Nederlandse en een Ghanese school, maar ik heb hem moeten afwimpelen (veel: ik zal kijken wat ik kan doen en we steunen al een school en onze scholen zijn anders georganiseerd enzo), want ik heb geen contacten meer om dat te regelen.

Als laatste hebben we de huisvader van Richmond ontmoet. Dat bleek een laatse jaars te zijn die de verantwoordelijkheid had over de slaapzaal van de eerstejaars. Hij voelde zich duidelijk opgelaten en vroeg al gauw aan me of tie weg mocht en dat vond ik best, maar Be riep hem terug en stelde een paar vragen en gaf hem toen z'n congé. Goed hoor; go girl!!!

Wij naar huis. We hadden nog steeds niks gegeten, want niemand opende z'n pakje crackers, dus ik ook niet en Malt krijg ik niet door m'n strot. Het is hier het favoriete drankje van vooral vrouwen en kinderen, gemaakt van gemoute tarwe en voedzaam, vol mineralen en dus prima, maar ik vind het vies!!!!Niet te doen.We waren  al vanaf 5.30 onderweg, ik had geen medicijnen ingenomen omdat dat zonder eten niet gaat en het was zo warm dat ik al m'n zout uitgezweet had. Ik moést wat eten! Op weg naar de eerste trotro werden in een kraampje geroosterde stukken plantaan verkocht, dus heb ik die van arremoe maar geten. Be hoefde niet. Ze gaf geen krimp!

Uiteindelijk waren we om 19.30 thuis. We waren 14 uur onderweg geweest voor een bezoek van 4 1/2 uur, terwijl de reis met een beetje geluk in 2 1/2 uur gemaakt kan worden. Het bleek dat wij niet de enige waren die honger hadden: Be was er niet, dus was er niet gekookt! De kinderen hadden een beetje Kenke, gerookte maiskoek, gehad van Nana en Len had ze 's morgens Milo en brood laten halen en Lennart en Yaw hadden in de stad Fufu met geit gekregen, maar de rest had dus ook niks gegeten. Het is in Ghana erg onbeleefd om te zeggen of toe te geven dat je honger hebt, dus voelde ik me een klein kind, met als enig excuus dat ik het niet gewend ben.

Be startte direct een houtskoolvuurtje en heeft ommeletjes gebakken en die hebben we heerlijk opgegeten. Ze had het echt naar haar zin en zij en Len en Nana hebben nog gezellig zitten nagenieten. Ik niet: ik heb me pas zondagmiddag weer laten toen ik een beetje bijgekomen was.

Inmiddels is de ellende weer vergeten en ben ik blij dat ik het gedaan heb. Nu weet ik een beetje hoe het toegaat op de school van Richmond en snap ik dat het schoolgeld goed gebruikt wordt.

Nog goed nieuws: we hebben de voet van Nana elke dag verzorgd en verbonden en de wond is -ongelofelijk maar waar- bijna dicht. Je ziet de huidlagen eromheen langzaam maar zeker dichtgroeien. Wat een taaie dame!

Tot de volgende keer!