Het vervolg + slaan als straf op scholen in Ghana

Na een tijdje ging Yaw steeds langer met z'n hoofd onder water en probeerde hij naar het trapje toe te zwemmen. Een slag maar, maar toch. Nog later begon hij heen en weer door het water te lopen, een beetje te duiken en was hij ook niet meer bang als iemand in de buurt kwam of spetterde. Op het laatst moesten we hem terugsturen naar het ondiepere deel toen hij Lennart, die goed kan zwemmen, achternaging. 'T kan verkeren. Nog een keer naar 't zwembad en hij zwemt een paar slagen. Erg leuk.

In de tijd dat ik niet schreef, had ik teveel aan mijn hoofd. Ook niet leuke dingen en die deel je niet zomaar zonder de nodige mensen ongerust te maken. Inmiddels kan ik er op afstand naar kijken en zal ik een en ander vertellen. Voor wie van jullie de publicatie van Len over slaan op Ghanese scholen op internet heeft gezien is het geen nieuws, maar voor de anderen zal ik het verhaal vertellen dat ons erg geschokt heeft en waar we allebei lang mee bezig waren / zijn.

Op een zaterdag, 2 weken nadat we naar Boabeng Fiema geweest waren, kwam Vanessa huilend thuis. Ze was van school weggelopen omdat ze geslagen was. Ze was naar ons toe gelopen, meer dan een uur lopen en kwam zonder iets thuis. Ze had een paar lelijke striemen op armen, rug en benen, waarvan een openlag. Ik was geschrokken. Ik wist wel dat er soms geslagen werd en ging daar altijd op in, maar uit Vanessa's verhaal bleek dat het op haar katholieke!! - waarom ben ik niet verbaasd?- boardingschool consequent als straf wordt gebruikt. Ook dus voor zulke grote meisjes van 16!

Ook op Lennarts school wordt geslagen. Als hij niet direct het juiste antwoord geeft, krijgt hij een slag met een cain. Iets tussen stok en rietje in. Hij zei -heel terecht- tegen ons: I'm a human being, no calculator! Op Richmonds school wordt niet geslagen trouwens, maar het blijkt op de meeste scholen de normaalste zaak van de wereld te zijn. Ondanks Kofi Anan, heeft Ghana als een van de weinige landen de universele verklaring van de rechten van de mens niet ondertekend en staat ze lijfstraffen op scholen toe. Het is een overblijfsel uit de Engelse tijd en terwijl het in Engeland uiteindelijk afgeschaft is, wordt het hier nog steeds toegepast. Zelfs in landen als Mali en Togo, die veel armer zijn dan Ghana en minder ontwikkeld, en ook in Ivoorkust, allemaal buurlanden, wordt niet geslagen en die hebben de universele verklaring voor de rechten van de mens wel ondertekend.

Vanessa's verhaal. Na schooltijd moeten de meisjes van haar klas eerst bij een poel in het bos water halen voor de planten. Dat is een eind weg en ze lopen 3 of 4 keer. Daarna moeten ze hun kleren wassen, het lokaal vegen, en baden voor ze om 5 uur eten krijgen, de enige maaltijd per dag, behalve als ze extra geld meegekregen hebben en overdag wat extra eten kunnen kopen. Deze 7 meisjes waren vrijdag niet op tijd klaar  en wilden later vegen, maar dat ging dus niet door. Ze werden op het matje geroepen door de housemaster van de jongen,s omdat hun werk niet klaar was en in plaats van eten, kregen de eerste 2 meisjes 4 slagen met een extra lange, nat gemaakte cain. De meisjes huilden hard en de anderen zeiden dat ze: 'couldn't take the cain'. Daaropvolgend moesten ze alle 7, ook de 2 al geslagen meisjes, knielen en vooroverbuigen. Ze hebben de meisjes tot 10 uur 's avonds zo laten zitten en daarna werden ze naar bed gestuurd.

De volgende morgen kwam dezelfde leraar met een lijst op de proppen, waarop namen stonden van meisjes die Twi zouden hebben gesproken, wat niet mag.  Ook Vanessa's naam stond erop. De straf daarvoor was 5 slagen elk. Ook met een extra lange, natte cain. Na 2 slagen is ze weggelopen naar ons toe.

Ik heb Len gebeld die niet thuis was en foto's van haar arm, rug en benen gemaakt. Len was nog meer van streek dan ik en in alle staten. Hoe durfden ze z'n kleindochter te slaan! We besloten haar dat weekend thuis te houden, want Len was zo kwaad dat hij anders die leraar zou zijn aangevlogen.

Het gedoe van de volgende dagen zal ik jullie besparen  (overleg met Vanessa's vader en moeder, die ook erg boos waren, proberen informatie te vinden, plannen maken om aangifte te doen, wat dus zinloos is,  enzovoorts, enzovoorts. Op maandag ging Len met Vanessa naar haar school om verhaal te halen, ik lag ziek op bed, en daar aangekomenstonden haar spullen ingepakt klaar en konden ze vertrekken: ze was er niet meer welkom en het hoofd van de school was niet beschikbaar.

Wat vervolgens te doen??? Na veel en lang overleg met Michael in Nederland, Mary die alleen Twi spreekt, allemaal via vertalen hebben we uiteindelijk besloten dat ik met Vanessa en haar moeder Mary naar de school zou gaan, om te kijken wat er aan te doen was, nadat Michael vanuit Nederland met het hoofd van de school had gesproken en een afspraak gemaakt. Tja, zo gaat dat dan helaas,want wij kunnen wel verontwaardigd zijn, maar het gaat om Vanessa's opleiding en ik heb niet de illusie dat ik de gang van zaken in Ghana even kan veranderen, hoe schandalig ik het ook vind. Uiteindelijk heeft Vanessa zelf gekozen om terug te gaan, want opnieuw thuis wonen en naar de enige Highschool gaan waar ze niet slaan, vond ze zelf niet goed, omdat ze dan de hele dag haar moeder moet helpen en niet aan leren toekomt.

Ik wist niet dat ik zo taktvol kon zijn en zo diplomatiek. Ik heb van het hoofd, de propriator, eigenaar eigenlijk, alle onzin over 16 jarige meisjes die tot goede volwassenen gekneed moeten worden en zijn verantwoordelijkheid daarvoor en nog veel meer flauwekul aangehoord, maar er steeds opnieuw de nadruk opgelegd, dat ik het er niet mee eens was, het middeleeuws vond, niet meer van deze tijd, beschamend voor zo'n modern land als Ghana en dat het enige dat je ermee leerde angst is. Het is maar goed dat Len er niet bij was, zeker toen hij openlijk toegaf dat hij de opdracht voor dit slaan geeft: Len had hem over de tafel getrokken en rot geslagen. Ook Michael heeft tijdens dat gesprek nog een keer gebeld en met het hoofd gesproken.

Uiteindelijk hield ik het vol door voor ogen te houden dat Vanessa er niet bij gebaat zou zijn als we alsnog weggestuurd zouden worden, wat hij wou doen, want hij had immers gezichtsverlies geleden, waardoor zijn authoriteit was aangetast. Ja, ja. zo'n oude, rottige voormalige priester die nog denkt dat lijfstraffen tot zieleheil leiden. Meer lijden zou ik zeggen en ik had de neiging om te vragen of hij iets van Jezus' zachtmoedigheid en vergevingsgezindheid had geleerd, maar dat heb ik maar niet gedaan.

Het resultaat was dat we weggestuurd werden, zodat hij zogenaamd met z'n leraren kon overleggen en dan mocht ze de volgende dag onopvallend terukomen.

De taxichauffeur die op ons had gewacht en ons thuisbracht, kreeg al mijn woede en frustratie over zich heen toen hij meer dan 2 keer zoveel vroeg als juist is. Ik heb hem de helft gegeven en toen hij niet wou weggaan en de familie, waar hij ook niet naar wilde luisteren en die geïntimideerd was, de rest wilde gaan betalen, heb ik hem verrot gescholden om zijn onbeschaamheid en de laatse losse centen voor z'n voeten gegooid en heel hard in het Twi 'goh' gezed, wat zoveel als 'rot op' betekent. De familie staarde me met grote ogen aan. Ze hadden me nog nooit kwaad gezien.

Inmiddels zit Vanessa weer op school. Ik ga er alleen nog naar toe om gedag te zeggen voor ik hier wegga, want alle aandacht voor mij zet misschien kwaad bloed en ik heb met haar afgesproken dat ze zich zo onopvallend mogelijk gedraagt, hard studeert en zich op haar onafhankelijke toekomst probeert te richten om problemen te voorkomen.

Een heel verhaal dus. Het heeft ons erg aangegrepen en de machteloosheid heeft ons enigszins verlamd en uit het lood geslagen. -om maar met dat woord te eindigen. Het volgende verhaal is weer vermakelijk hoop ik. Tot dan!